De gekkigheden des levens

Iedereen heeft wel van die bepaalde gekkigheden. Dingen die je eigenlijk best vreemd kunt noemen, maar die echt typisch 'jouw' zijn. Ik heb er zelf ook één hele duidelijke. Iedereen die mij kent zal het kunnen beamen, ik zit graag aan mijn haar.

Waar het begonnen is? Geen idee, maar ik kan mij niet herinneren dat ik het niet meer zou doen. Het is zelf zo'n gewoonte geworden dat ik bij een moment van rust vaak meteen naar mijn haar grijp. Ik weet dat het heel debiel is en het er niet uit ziet, maar toch doe ik het. Op de bank, even aan mijn haar zitten. In de collegezaal, even mijn haar aanraken. Op de fiets, nee dan gelukkig niet. Ik probeer er uiteraard op te letten en onder andere Rick attendeert mij er vaak op. "Blijf van je haar af!", krijg ik dan ook vaak naar mijn hoofd gesmeten. Dit werkt wel en ik stop ook, maar toch moet ik mezelf dan echt inhouden om het niet te doen.

Op zondagmorgen is de 'gekkigheid' op zijn ergst. Tijdens het stappen moet je haar uiteraard goed zitten, dus dan verdwijnt de halve Kruidvat in mijn haar. Wax, gel, haarlak, poeder, je ziet de ozonlaag spontaan afbrokkelen, maar dan zit mijn haar in ieder geval zes uur in model. Als ik dan op zondagmorgen ontwaak uit mijn coma voelt het alsof de hemel op mijn hoofd is verschenen. Meteen onder de douche springen is dan de enige oplossing. Want zodra de gel eruit is, is het gevaar geweken.

Ben ik nou de enige die dit doet? Ik weet wel zeker van niet. Volgens mij heeft iedereen wel een vreemde 'gekkigheid'. Een zenuwtrek, tik of iets wat op een bepaalde manier moet gaan. Een tijdje terug was er een Engels programma op BNN. Hierin volgde de presentator mensen met bizarre gebruiken. Zo was er een man die duizenden tuinkabouters in zijn huis had staan, een vrouw die alleen de deur uitging als het journaal positief nieuws had gemeld en een meisje van 22 die overal haar speen mee naartoe nam. Pure gekkigheid natuurlijk, maar dat was wel echt wat die mensen typeerde.

Nu hoef jij geen woonkamer te vullen met badeendjes, maar ondertussen is er vast wel iets bij jou opgekomen waarvan je denkt: verrekt dat doe ik ook! De vraag is of het überhaupt erg is? Moet je het afleren of het juist omarmen? Het hoort tenslotte bij jou, dus zo erg kan het ook weer niet zijn. Oké, het gaat te ver als je alleen nog maar fruit met de letter G erin wilt eten. Maar wat is er erg aan een beetje reuring in je leven? Als jij er gelukkig van wordt dan doe je dat toch lekker!?

Als ik naar mijn stamboom kijk dan kan ik in ieder geval nog wel een jaartje of tien lekker doorplukken. Dus mensen, ik ga snel door! Tot die tijd: embrace the gekkigheid en doe je ding!

Sander