The Delivery Man

Horen dat je vader wordt, is in de meeste gevallen aangenaam nieuws. Maar horen dat je de vader bent van 533 kinderen, dat is toch even andere koek.

The Delivery Man draait om David Wozniak. David is het beste te omschrijven als een beroepsklungelaar. Hij werkt voor zijn vader, heeft schulden, is alles behalve punctueel en een volwassen relatie wil ook niet echt lukken.

Davids leven verandert compleet, als op een dag de advocaat van de spermabank op de stoep staat. Door een fout bij de kliniek blijkt hij de biologische vader van 533 kinderen te zijn. Een deel van zijn kroost, dat inmiddels rond de 25 jaar is, spant een rechtszaak aan om erachter te komen wie hun vader is. David staat nu voor de keuze: maakt hij zichzelf bekend of blijft 'Starbuck' anoniem.

Om zijn beslissing makkelijker te maken, besluit David zijn kinderen beter te leren kennen. Als een soort beschermengel probeert hij in hun levens te komen. Dit gebeurt vaak op een nogal kromme wijze. Ik weet niet hoe het met jullie zit. Maar op het moment dat de 'pizzabezorger' een kwartier in mijn woonkamer blijft staan, dan bel ik wel even de politie... Toch zorgen deze scènes ervoor dat wij ook eens een andere Vince Vaughn te zien krijgen. Zo is de scène met de zwaar gehandicapte Ryan weer eens heel wat anders.

David lijkt dus voor het eerst in zijn leven een enige vorm van structuur te hebben. Lijkt, want plotseling zit er een aantal Oostblokkers aan de keukentafel. En niet om te klussen. Nee, om zijn 100.000 dollar aan schuld te innen. Als laatste redmiddel besluit hij de spermabank aan te klagen. Zijn privacy is immers geschonden op het moment dat heel Amerika op zoek is gegaan naar 'El Masturbator'. Wat doet David? Kiest hij wederom voor zijn eigen hachje of neemt hij eindelijk eens de verantwoordelijkheid? The

Delivery Man is typisch zo'n film die 'wel leuk' is. Niet enorm grappig, maar ook weer niet zo vreselijk dat je weg wilt lopen. Het verhaal is origineel, maar er is te weinig mee gedaan. Zo zijn de grappen vaak te makkelijk: "I love you like a son. But dad, I am your son". Misschien in de jaren 60 leuk, maar inmiddels niet meer. Ook is het verhaal wederom erg voorspelbaar. Een onverwachte twist had gemakkelijk toegevoegd kunnen worden. 

Toch is het zeker geen film die het bekijken niet waard is. Huur hem, kijk hem On Demand of verkrijg hem via een andere weg. Maar betaal geen €10 euro voor een kaartje, dat is die niet waard.

Sander