Filmrecensie: Interstellar

De Engels-Amerikaanse regisseur Christopher Nolan staat al jaren in mijn top 3 van beste regisseurs ter wereld. Met The Prestige, Memento, The Dark Knight en Inception heeft hij ware meesterwerken afgeleverd die ik allen al meerdere malen heb bekeken. Na maandenlang geduld hebben heb ik zijn nieuwste film, Interstellar, dan eindelijk mogen bekijken. En wat een genot was dat.

In Interstellar zien we Cooper (Matthew McConaughey) en zijn familie, die proberen te overleven op een aarde die uitgeput is. Kilo's dwarrelende stof en zandstormen zorgen ervoor dat het leven op aarde haast niet meer te doen is en de mensheid op uitsterven staat. Zeker ook omdat er een wereldwijd voedseltekort heerst en de landbouw zwaar te leiden heeft onder het barre klimaat.

Cooper probeert als boer met zijn laatste velden mais zijn gezin in leven te houden, maar heeft het lastig. Als Cooper, die vroeger piloot is geweest en het reizen eigenlijk nog steeds wel erg leuk vindt, plotseling het aanbod krijgt om mee te werken aan een kolonisatieprogramma van NASA, twijfelt hij kort, maar gaat uiteindelijk toch.

Hij laat zijn gezin, een dochtertje en haar broer, achter bij hun opa en gaat samen met een klein team wetenschappers op zoek naar een nieuwe planeet voor de mensheid. Vooral zijn dochter heeft een speciale band met haar vader en is ontroostbaar als Cooper afscheid van haar neemt. Maar hij komt terug, dat belooft hij haar.

Onbewust was ik ook aan het meerekenen: als Cooper twee uur lang een planeet bezoekt, is zijn dochter in de tussentijd 14 jaar ouder geworden. Bizar.

Vanaf het moment dat Cooper in het ruimteschip stapt dat hem naar verre werelden moet gaan brengen, begint ook voor de kijker het ritje in een raket. Riemen stevig vast en voel je samen met Cooper de ruimte ingeschoten worden. Het plan is om via een zwart gat te reizen, al heeft het team geen idee waar ze dan precies uitkomen.

Echter is één ding wel zeker: vanwege de relativiteitstheorie staat één uur op een verre planeet, gelijk aan zeven jaar op aarde. Dit gegeven zorgde ervoor dat het kippenvel op mijn armen stond en een volle bioscoopzaal die met ingehouden adem zat te kijken. Laat ik het erop houden dat een ongeluk op de eerste planeet waar Cooper en twee bemanningsleden landden, ze flink wat grijze haren kost.

Voortdurend moet Cooper een haast onmogelijke afweging maken: zoekt hij verder naar een nieuwe planeet voor de mensheid, of keert hij terug zonder resultaat, maar ziet hij wel zijn gezin opgroeien? Als kijker voel je zijn twijfel, zijn onvermogen. Onbewust was ik ook aan het meerekenen: als hij nu weer twee uur kwijt is aan een bezoek aan een planeet, is zijn dochter weer 14 jaar ouder geworden. Via videoboodschappen zie je haar volwassen worden. Bizar.

De gehele cast speelt fantastisch, maar Matthew McConaughey steekt er met kop en schouders bovenuit. Grappig dat ik hem eerder vooral kende van rollen in romantische komedies, maar dat is de laatste jaren helemaal omgeslagen. Voor zijn rol in de film Dallas Buyers Club ontving hij een Oscar, en ik zou er niet raar van opkijken als hij voor zijn rol in Interstellar ook in de prijzen gaat vallen.

Zoals in meer van zijn films, heeft Christopher Nolan de soundtrack laten componeren door Hans Zimmer. En dat is een held. Sommigen zullen de aanwezige muziek misschien wel bombastisch of too much vinden, maar ik vond het adembenemend mooi. Er zijn scenes waar de muziek zo mooi bij de beelden paste, dat de rillingen over mijn rug heen vlogen. Ik kan daarvan genieten.

Voeg bij dit alles nog toe dat het er visueel ook nog eens erg mooi uitziet en het camerawerk - dat kun je wel aan Nolan toevertrouwen - puur vakmanschap vertoont. Bekijk Interstellar in de bioscoop en laat je overdonderen door een spannend verhaal, fantastisch acteerwerk, adembenemende muziek en oogstrelende beelden. Ik beloof je dat je er niet uitgesproken over zult raken.

Rick