Hardlopers

Nu het zomerse zonnetje weer begint te schijnen krijgen veel mensen de behoefte om te gaan hardlopen. Ik ken die behoefte niet. Als ik aan hardlopen denk, zie ik mensen op de stoep naast een openbare weg hollen, extreem hard hun best aan het doen om het te laten lijken dat ze niet extreem hard hun best aan het doen zijn.

Mensen lopen om allerlei uiteenlopende redenen hard. Zo zijn er de mensen die willen afvallen, mensen die hun conditie op peil willen houden of willen brengen, mensen die hardlopen ter ontspanning, mensen die hun vrouw of man ontvluchten, mensen die hardlopen om te kunnen zeggen dat ze hardlopen, mensen die hardlopen om sociale contacten te onderhouden en ga zo maar door.

Na etenstijd, zo rond half acht 's avonds, is de meest populaire tijd om te gaan hardlopen. Dat heb ik van de week geconcludeerd. Ik was onderweg van de voetbalclub naar mijn huis. Even leek het erop als ik midden in de Nijmeegse Vierdaagse reed. Ontelbaar veel hardlopers. Terwijl ik 'ze' aandachtig aan het bekijken was, viel me op dat je hardlopers kunt verdelen in een aantal categorieën.

Allereerst heb je de hardloper die er eigenlijk geen zin in heeft. De ik-doe-het-maar-want-dan-ben-ik-er-weer-vanaf hardloper.Dat zijn mensen die je vijf meter ziet joggen, vervolgens vijftig meter ziet wandelen, een nietszeggende rek-en-strek oefening ziet doen en weer eindigen met een kort 'sprintje' van vijf meter. Die rennen zo een rondje om het huis en zijn dan he-le-maal kapot.

Daar lijnrecht tegenover staan de kijk-mij-eens-lekker-gaan hardlopers. Die herken je onmiddellijk. Een kek - net te strak zittend - Nike jasje, zweetbandjes om, felgekleurde schoenen met extra dikke zool, oordoppen in en heel belangrijk: je ziet ze nooit stil staan. Althans, dat dénken wij. Deze categorie hardlopers staan in het zicht van anderen nooit stil, maar grijpen hun kans zodra even niemand meer kijkt. Achter een verhullend bosje staan ze hevig naar adem te happen, zich klaarmakend voor een flinke sprint door het centrum heen.

Dan heb je de alles-volgens-het-boekje-maar-dan-net-niet hardloper. Die hebben allerlei verstandige tips gelezen in boeken en op internet, maar interpreteren dat vervolgens volkomen verkeerd. Deze hardlopers tillen hun knieën zo hoog op dat het lijkt alsof ze proberen met die knie het puntje van hun neus te raken, waarbij ze ook nog met hun armen in een kaarsrechte hoek van negentig graden proberen vlinders uit de lucht te stompen. Een fascinerend gezicht.

De kut-wat-is-het-nog-ver hardlopers, die zich iedere keer weer vergissen in de afstand. Dat ze dan een rondje van vijf kilometer buitenaf gaan lopen en na anderhalve kilometer heel nodig naar de WC moeten. Dan proberen ze, terwijl ze hun billen hun heel verkrampt bij elkaar houden, al snelwandelend een nummer op hun iPod uit te kiezen dat niks met poepen of plassen te maken heeft. Vaak zijn het de mensen die iets later op een parkeerplaats in de buurt bij hun partner in de auto stappen en snel naar huis rijden.

Tenslotte zijn er de het-mag-ook-gezellig-zijn hardloopsters. Ik bedoel het niet lullig, maar heb je ooit twee of meerdere mannen met elkaar zien wandelen in sportkleding? Op straat, terwijl ze hevig giechelend de laatste roddels uit de buurt doornemen? Ik ook niet. Deze categorie hardlopers, voornamelijk vrouwen dus, hebben wel vaak professionele kleding ervoor aangeschaft, maar hoeven deze nooit te wassen.

Jullie moeten er maar eens op gaan letten. Als je een hardloper ziet, probeer hem of haar in een categorie te plaatsen. Dat mag uiteraard één van bovenstaande zijn, maar voel je vrij om er zelf eentje te bedenken. En mocht je zelf hardlopen: lekker zo door gaan! Voel je vooral niet bekeken door mensen zoals ik. Onthoud slechts dit ene regeltje: hoe harder je je best doet om niet te laten lijken dat je (niet zo) hard je best aan het doen ben, hoe meer het opvalt.

Rick