Het monster van Syntus

Ik ben van de week in de bus gestapt. Deze bracht mij van station Ede-Wageningen tot aan het centrum van Ede.

De bus werd bestuurd door Jannie. Dat stond geschreven op haar broodtrommel, die geopend op haar schoot lag. Jannie at een broodje met pindakaas en hagelslag. Van alle boterhammen waren de korstjes er keurig afgesneden. Jannie at haar boterham alsof ze een zwerm sprinkhanen moest fijnkauwen: de stukjes hagelslag werden vakkundig vermorzeld en weggeslikt met wat droge pindakaas.

Er zat Jannie iets dwars. Dat kon ik horen aan haar luidruchtige gegrom na iedere hap. Ik ging op mijn plaats in de bus zitten en keek eens goed om mij heen. Ineens begreep ik het.

Ten eerste was de bus waar zij in mocht rondrijden groen. Dat kan hard aankomen bij iemand als Jannie. Die gaat solliciteren bij Syntus en verwacht een blauwe bus te gaan rijden. En dat je dan een groene krijgt. Ik zie het voor me dat Jannie 's morgens de bus gaat ophalen en dat haar collega dan gekscherend vraagt of ze het groenafval weer gaat ophalen. Of dat ze dit keer ook weer op GroenLinks gaat stemmen. Haar collega die, terwijl hij een peuk in zijn linkerhand en goedkope filterkoffie in zijn rechterhand vast houdt, wel in de blauwe bus mag rijden.

Extra vernederend zijn de afmetingen van de groene bus. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, hebben ze dat ding ook nog eens twee keer zo klein gemaakt. Met maar één deur. Dat moet je bij iemand als Jannie niet flikken. Haar eigen Fordje Ka heeft nog meer deuren dan die klote bus. De gênante vertoning als Jannie al ploeterend een gehandicapte in rolstoel door het te-kleine-deurtje naar binnen propt.

Ik heb echt medelijden gehad met Jannie. Daar zat ze dan. Als passagier voelde je het ongemak in de bus hangen. Ik schaamde mij ook kapot. Door het raampje zag ik mensen op straat wijzen naar onze bus en al grinnikend weer verder lopen. We werden als groene, kleine minibus ook niet serieus genomen in het verkeer. Op rotondes zijn we keihard afgesneden. Een gekwelde puber haalde ons al grijnzend in met zijn 45 km autootje en drukte nog eens flink op de claxon. Dat deze klonk als een verkouden zebra in een draaiende wasmachine, deed er niet toe. Jannie vertrok geen spier. Alle respect voor haar.

Ja, het zat ook voor geen meter in die bus. Maar dat heb ik niet laten merken. Mijn benen lagen in een hoek gevormd dat er vijftien minuten geen bloed meer doorheen heeft weten te stromen. Lijkwit waren ze. Al strompelend kwam ik die bus uit en heb ik eerst uitvoerig rek- en strekoefeningen moeten doen voor de bushalte.

Uiteindelijk bereikte ik mijn plaats van bestemming. Althans, Jannie mocht de bus niet bij de andere blauwe bussen neerzetten. Dus zijn we gedropt achter het station.

Voortaan ga ik weer lekker met de trein. Deze is wél blauw.

Rick